Bendeniz modeli olsun lütfen!

Ne zaman ki saçımı kestirmek istesem hep hakkımı saç rengimi değiştirmekten yana kullanıyorum. 2 hafta önce esmerken, bu hafta kızıl olmam hep bu yüzden.  Uzun saçı seven erkekler mi bizi korkak alıştırdı makas ve saç ikilisine yoksa saçımızı hiç bi? zaman istediğimiz boyda kesmeyen kuaförler mi bilemiyorum ama daha cesur buluyorum hep kısa saçlı kadınları.

Kısa saçlı kadının tarihi ise benim için Bendeniz ile başlar. Uzaktan kumandayı mikrofon yapan biz, büyüğünce elimizde kesilmiş gazete kağıtlarıyla gitmedik mi hiç kuaföre? Arkamıza ayna tutulup saçımızın son halini görene kadar küçük korku ve merakla bekledik. Sonra kalktık sandalyeden bir bir Bendeniz olarak.

O zamanlar kırmızıdan bordoya çalan rujun, küt siyah saçın, siyah mini elbisenin, uzun botların, siyah kolsuz ama boğazlı bluzun kadınsı çağrışımının farkında değildik, bize öğretilene dek. Bildiğimiz cesaretin adı kılavuzu Bendeniz?di

Şu anda düşünüyorum da ?kadın? olmayı engelleyen, benimsetilen ne çok kural var. İşte bu kuralların arasından belki de farkında olmadan rehber olan kişi Bendeniz acaba depresyona giren bir kadının ruh haliyle mi kestirmişti ilk saçlarını, yoksa bu bir duruş mu ya da bir Bendeniz stili mi?

Hiç mi bıkmadı kendinden, ayrılık sonrasında sevgilisinin hıncını almak istemedi saçlarından ya da dağınık topuz yaptığı saçlarıyla hiç mi depresyon hırkasını giymek istemedi?

Ben ruh halimi en çok yansıtan uzun, şu anda kızıl saçlarımla soruyorum halen küt saçlı olan Bendeniz’e;  ” hiç mi değiştirmek istemedin saçlarını?”

Öncelikle şunu söyleyelim ki; bu saç stili bir imaj çalışmasıydı.  O zamanlar gençliğimin de vermiş olduğu cesaretle kısacık kestirilmesine izin vermistim saçlarımın. Çıtı pıtı bir genç kızın imajına yakışıyordu. Yaş 20 idi ne de olsa… Yani sorun asla depresyon vs gibi nedenler değildi çünkü o zamanlar depresyon kelimesiyle henüz tanışmamıştık bile belki de…

Şunu söyleyebilirim ki; benden çok daha uçuk kaçık şeyler yapanlar şu an mevcut olsa da bizde daha düşünülmüş daha oturaklı kararlar vardı. Ve en önemlisi cesaret kavramıyla abeslik birbirine karışmamıştı. Şimdi her şey mübah sayılıyor. Ben bir sanatçı olarak bunlara çok üzüldüğümü de belirtmeliyim.

Hiçbir zaman saflığımızı kaybetmemeliyiz , yaşımız ilerlese de, müzik şeklimiz değişse de… Çünkü en büyük başarılar o saflıkta, temizlikte gizli. Diğer çıkılan yollar hep geçici olmuştur!

Çok teşekkür ederim

Bendeniz